13 -- Atak w dzień świętego Jerzego, Kroniki wojenne
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
OLOOLO
,
pff—HMM II) I.II.Hl.l l.LH • l.UH.l
Robert Cucman, Atak w dzień świętego Jerzego
Wydanie pierwsze
®
by
Oficyna Wydawnicza KAGERO
LUBLIN 2008
Wszystkie prawa zastrzeżone.
Wykorzystywanie fragmentów tej książki do przedruków
w gazetach i czasopismach, w audycjach radiowych i programach telewizyjnych
bez
pisemnej zgody Wydawcy jest zabronione.
Nazwa i znak serii zastrzeżone w UP RP
Redakcja:
Damian Majsak
Ilustracja na okładce:
Krzysztof Grzywacz
Korekta:
Joanna Dudziak, Robert Gucman
DTP: KAGERO STUDIO,
Marcin Wachowicz
ISBN 978-83-60445-97-6
Wydawca:
Oficyna Wydawnicza KAGERO
ul. Mełgiewska 7-9 pok. 307-311, 20-952 Lublin
tel./fax: 081 749 11 81, tel. 081 749 20 20
e-mail:
I I zdobyła Antwerpię. Pięć dni później bez walki poddały się Bru-
V^gia, Zeebrugge i Ostenda. Wśród bojów pod Ypres kontrolę nad
znaczną częścią wybrzeża Flandrii przejęła 1 dywizja piechoty morskiej pod
dowództwem admirała Ludwiga von Schródera. W połowie listopada skie
rowano w ten rejon także 2 dywizję piechoty morskiej (w czerwcu 1917 r.
do tych sił dołączy jeszcze trzecia dywizja). Powstał z nich Marinekorps
Flandern. Dowództwo nad nim objął admirał von Schróder nazywany przez
swych podkomendnych „Lwem Flandrii". Pod okupacją korpusu znalazł się
m.in. port w Brugii wraz z dwoma kanałami, które łączyły go z Morzem
Północnym. U ujścia tych kanałów znajdowały się porty w Ostendzie i Ze
ebrugge. 7 listopada porty zostały całkowicie oczyszczone z min a dwa
dni później, 9 listopada, do Zeebrugge wpłynął pierwszy U-boot - (7-/2.
Wkrótce dołączyły do niego U-5 i U-l 1. Okręty te zaczęły odnosić sukcesy.
Już 11 listopada U-l2 posłał na dno brytyjską kanonierkę HMS
Niger.
Na
początku stycznia 1915 r. dowodzony przez kapitana Rudolfa Schneidera
U-24, zatopił okręt flagowy dowódcy Channei Fleet, wiceadmirała Lewisa
Bayly'ego, HMS
Formidable.
Wkrótce pojawiły się nowe sukcesy.
„Lew Flandrii" szybko dostrzegł strategiczne flandryjskiego trójkąta.
W swoim raporcie prosił o to, aby więcej okrętów podwodnych mogło ope
rować z baz we Flandrii. Początkowo jego propozycja została jednak odrzu
cona. Dowództwo Kaiserliche Marinę argumentowało, że Brugia znajduje się
zbyt blisko Wielkiej Brytanii oraz zbyt blisko frontu, aby można w niej było
stworzyć bezpieczną bazę. Zdaniem Berlina z portów flandryjskich powinno
się korzystać tylko w razie potrzeby. Było w tym sporo racji. Okręty Royal
Navy dość często bowiem ostrzeliwały Zeebrugge i Ostendę. Z czasem jed
nak front ustabilizował się a U-booty operujące z Brugii udowadniały swoją
Atak w dzień świętego Jerzego
www.kagero.pl
3
U-bootflotille Flandern
1
^"V października 1914 r. armia niemiecka po dwudniowym szturmie
przydatność. 4 marca 1915 r. Berlin zgodził się na utworzenie tam flotylli
okrętów podwodnych. Na decyzję tę wpłynęła też postępująca rozbudowa
umocnień brzegowych i stanowisk artylerii brzegowej na wybrzeżu Flandrii.
Zamontowano na nich armaty o bardzo różnych kalibrach, począwszy od
50 mm do potężnych trzystuosiemdziesięciomilimetrowych kolosów usta
wionych m.in. w Bredene (bateria Deutschland)
1
.
29 marca 1915 r. powołano do życia U-bootflotille Flandern. Jej do
wódcą został komandor porucznik Karl Bartenbach. Zaczęto rozbudowywać
urządzenia portowe oraz rozpoczęto budowę bunkrów, w których mogłyby
bezpiecznie ukryć się powracające z patroli okręty podwodne, oraz budyn
ków służących do ich obsługi. W Brugii pojawiły się też nowe okręty, m.in.
niewielkie jednostki należące do nowej klasy UB. Jednym z nich był UB-15,
który 8 kwietnia storpedował pierwszą ofiarę U-bootflotille Flandern. W na
stępnym miesiącu wśród jednostek flotylli znalazł się pierwszy podwodny
stawiacz min z serii UC 1. Jednostki tego typu kompletnie zaskoczyły Brytyj
czyków i szybko zyskały sobie złą sławę. W ciągu pierwszych trzech miesięcy
służby postawione przez nie miny zatopiły prawie 40 statków handlowych
i rybackich oraz 2 torpedowce.
Pierwszy rok działalności U-bootflotille Flandern był bardzo „owocny".
29 marca 1916 należący do niej jeden z najlepszych niemieckich podwod-
ników, Otto Steinbrinck, otrzymał z rąk cesarza Wilhelma II najwyższe
odznaczenie bojowe w II Rzeszy, Pour le Merite. Oficerom i marynarzom
należącym do flandryjskiej flotylli rzeczywiście nie można było odmówić
bojowości, wytrwałości i zaradności. Świadczy o tym choćby przypadek UC-
6. Kilkadziesiąt mil od Zeebrugge odmówił posłuszeństwa silnik. Próby jego
uruchomienia nie powiodły się, więc załoga wystawiła prowizoryczny maszt,
rozpięła na nim żagiel i pożeglowała w stronę zbawiennej bazy. Przygoda
ta zakończyła się szczęśliwie (pod koniec tego rejsu UC-6 wzięty został na
hol przez UB-19) Załoga UC-6 nie doczekała jednak końca wojny. Zatonęła
wraz ze swoim okrętem po ataku brytyjskiego wodnosamolotu.
We wrześniu w portach Flandrii pojawił się nowy typ okrętów pod
wodnych - UC 11. Posiadał on większy zapas min niż UC I oraz wyrzutnie
torpedowe, co znacznie wzmacniało jego możliwości obronne. W związku
z ogłoszeniem 1 lutego 1917 r. nieograniczonej wojny podwodnej zwiększa
ła się też ogólna liczba okrętów stacjonujących we Flandrii oraz ich zasięg
operacyjny. W styczniu 1917 r. na stanie U-bootflotille Flandern pływało
1
czy też czy w Koekelare (bateria Pommern).
4
Kroniki Wojenne
Jeden z okrętów, które wsławiły się pod Zeebrugge - HMS „Vindictive"
około 22 jednostek, dwa miesiące później już 38. W swoich patrolach czę
sto zapuszczały się one do Zatoki Biskajskiej oraz w niektóre rejony Morza
Irlandzkiego. Przysparzały one aliantom ogromnych strat. Zwiększały się
jednak i straty własne. Na dnie morza od lutego do grudnia 1917 r. spo
częło 28 jednostek należących do flandryjskiej flotylli. Były to najwyższe
straty wśród wszystkich flotylli okrętów podwodnych cesarskiej marynarki
wojennej. Dla porównania w tym samym okresie zatonęły tylko dwa okręty
podwodne należące do niemieckiej U-Bootflottille Pola (UC-24 i UC-38).
1 października 1917 r. po zakończeniu trzeciej bitwy pod Ypres wy
brzeże Flandrii stało się tak ważne z taktycznego punktu widzenia, że
stworzona została II U-bootflotille Flandern. Dowództwo nad całością sił
objął komandor porucznik Karl Bartenbach, który 17 października za swoje
zasługi otrzymał najwyższe odznaczenie bojowe Rzeszy, Pour le Merite. Na
przełomie 1917 i 1918 r. sytuacja wojenna na morzach stała się dla nie
mieckiej marynarki wojennej bardzo ciężka. Brytyjczycy otrząsnęli się po
szoku wywołanym nieograniczoną wojną podwodną i uzupełnili ubytki we
flocie handlowej. U-booty coraz częściej z myśliwych stawały się ofiarami.
Od początku 1918 r. do końca istnienia obydwu flotylli zatonęło około
30 jednostek. To były znów najwyższe straty wśród wszystkich jednostek
okrętów podwodnych! Od początków 1917 zmieniło się jednak nastawienie
niemieckich podwodników do wojny. Wielu z nich wolało (i słusznie) dać
się wziąć do niewoli lub dać się internować, niż spocząć na dnie morza
Atak w dzień świętego Jerzego
www.kagero.pl
J
[ Pobierz całość w formacie PDF ]